Yazıları
Yazıları
Pandemi döneminde yazmaya ara vermemin hamlığıyla kelimeler yavaş yavaş dönüşüyor cümlelere.
Belki de ihmal edilmiş bir dost gibi nazlanıyorlar ortaya çıkmaya.
Haklılar; yoğunluğa ve telaşa tercih edildiler.
Olsun kalplerini bir şekilde geri kazanırım diye düşünüyorum.
Ne de olsa eski ve kadim bir dostluğumuz var kendileriyle.
Sanırım iyi niyetimin farkındalar.
Not: Bu yazı sabahın 06:03'ünde klimaları henüz çalıştırılmamış, uçuş izni bekleyen, içi oldukça soğuk bir uçaktan yazılmaktadır. Bu olumsuz şartlar bendenizin ruh sağlığını bozmuş ve agresifleşmesine sebep olmuş olabilir. Bu yüzden kantarın topuzunu kaçırırsam, değerli okurlardan özür dilerim…
Benim yaşım 90'li yıllardaki iş yaşamını görmeye yetti. Bu yüzden şanslıydım. Ülkemizin önde gelen Holdinglerinden birinde genç bir uzman olarak çalışırken 104 tane şirketin stratejik planından faaliyet planına uzanan o meşakkatli süreçte rol almış biri olarak, iş hayatını bir dönem planlama olarak algılamıştım.
Hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığı bir dönemdeyiz. Sözün senet olduğu günler çok gerilerde kaldı. O zamanlar sözü veren de sözü alan da birbirine karşı sanırım çok daha açıktı ve güveniyordu. Sözün gereğini yapma günü geldiğinde taraflar kolayca anlaşır, helalleşmek on saniyelerini almazdı.
Gelin çocukluğumuza geri dönelim. Okulda oyun oynayan arkadaşlarımızın bizi oyuna dahil etmediğinde neler hissettiğimiz hatırlayalım.
İş yaşamında biraz eskiye gittiğimizde Anadolu’da şöyle bir görüşün egemen olduğunu görüyoruz: Biz memleketimizde işleri bir yere kadar getirdik, daha büyük bir iş hacmine sahip olmak istiyorsak İstanbul'a taşınmalıyız!
Aslında her şey karlılıkların düşmesi ile başladı. Yüksek karlara alışmış patronlar, karların düşmesiyle birlikte tüm konsantrasyonlarını yıl sonunda elde edilecek neticelere odakladılar. Neredeyse her gün kar nasıl gidiyor diye sormaya başladılar. Bu baskıyı üzerinde hisseden profesyoneller de doğal olarak yalnızca o yılın neticelerine oynamaya başladılar.
Sizi bilmem, ben eski unvanları geri istiyorum. Yeniler eğreti duruyor pozisyonların üzerinde. İçi boş, muğlak, kişiliksiz…
Geçenlerde ailecek bir sirke gittik. Sirkin giriş kapısına yaklaştığımız andan itibaren bir şeylerin farklı olduğunu düşünmeye başladım. Nitekim pazularının genişliği neredeyse benim pazularımın dört katı olan Herkülvari bir adam biletlerimizin kontrolünü yaptı.
Mavi bana gökyüzünü ve denizi hatırlatır; sonsuzluğu, derinliği çağrıştırır. Oradan nefes alır, besleniriz. Bu mavilerin kirlenmesi gibi iş yaşamında da derinliği temsil eden maviler kirleniyor.
